Prenten aan de galg, 24 verhalen

„Dus alles in huis, Maartje?”

„Zoals u ziet, mevrouw.”

„Wat heb je voor Mechiel?”

«Hij verdient het niet, maar Stientje heeft eerste soort maïs gehaald bij Van Beest. Enne... olienootjes bij Van Schaick.”

„Wat heeft Mechiel gedaan, op mijn verjaardag?”

„Geeft ’t pas om Stientje in haar vinger te bijten, als ze hem krauwen wil? Een onvervalste kwaadaardige ouwe vent, dat is ie. Enne... alleen omdat ie z’n voer niet direct kreeg. Omdat ie effe wachte most op het beste van het beste.”

Maartje wond zich op, dat kwam haar taal niet ten goede.

„Maak je niet boos, Maartje. Mannen zijn nu eenmaal vreemd.”

„Vreemd? Ik zou me bezondigen as ik de waarheid over ze zéé. Ik zeg dikkels tege Stientje... ik begrijp niet wat jij in die blonde smid ziet... en dan zeg ze, moet u hore, mevrouw... ze zeg hij stoeit... en hij lacht... en...”

„Hij zoent!” viel Stientje haar in de rede, haar deftigheid bij mevrouw vergetend en zich schaterlachend van plezier vooroverbuigend.

„Hoort u dat, mevrouw? Inplaats van een nette kantoorman, die ’s avonds verder leert, een smid, die stoeit!”

„Maartje, als Stientje nu een gezellige smid wil,” zei tante.

Bruusk stond Maartje op en riep:

„Met u kennik ook al niet prate. Manne benne niks, maar neem dan tenminste een schoongewasse schrijver... Daar belt vrouw Stam... ik gaat!”

Ook Stientje rees op, knipoogde naar tante Ester en volgde met de vuile kopjes.

Tante Ester keek stil genietend naar het drukke gewoel, daar lx:neden op de groentemarkt. Dat was vertrouwd. Vooral het standbeeld van Erasmus gaf haar een gevoel van geborgenheid. Zolang de stenen wijsgeer er zou staan, zou tante Ester weten, dat haar wereldje hecht was. Zij mijmerde nog wat en toen keerde zij zich om en keek in de kamer.

46