Prenten aan de galg, 24 verhalen

versierd met papieren guirlandes, en mee papieren rood-wit-blauwe vlaggetjes waren gekruist gebonden aan de hoge leuning. Toen tante Ester zat, met een bankje onder haar voeten, moest zij glimlachen en zei:

„Ik lijk wel een vaatje nieuwe haring in de etalage van Hazekamp.”

Maar de booien begrepen dat niet zo. Plechtig schonk Maartje de koffie in en statig schreed zij naar haar mevrouw, Stientje volgde op de voet, ook plechtig, met de grote porseleinen gebakschaal, waarop punten uitbundige kersentaart lagen. Weer moest tante Ester glimlachen en zeggen:

„Komen jullie me de sleutels van de stad aanbieden?” En weer reageerden de booien niet.

Maartje drapeerde zich op de stoel bij het andere venster, tegenover tante Ester, Stientje zat rechtop en slank tussen hen, zag zichzelf in de penantspiegel en was zeer tevreden met haar jeugd. Met precieuze slokjes dronken de drie vrouwen de hete koffie, een intens genot, bijna een ritus. Daarna herhaalde zich de ceremonie met de koffie en de kersentaart en toen was het tante Ester pas veroorloofd over de dingen van de dag te spreken met Maartje, de keukenmeid. Met Stientje werd daarover niet gepraat, Stientje mocht alleen luisteren en gehoorzamen, meer nog aan Maartje dan aan tante Ester.

„Is alles in huis, Maartje?”

„Alles is in huis, mevrouw.”

„De bouillon?”

„Staat te trekken, mevrouw.”

„De zalm?”

„Hazekamp brengt ze om vijf uur van het ijs, mevrouw.” „De gevulde kalfsborst?”

„Slager Blausv komt zo dadelijk, mevrouw.”

„De jonge haantjes?”

„Om één uur komt de kippenboer, mevrouw.”

„De groenten?”

„Vrouw Stam komt zo van de markt, mevrouw.”

45