Prenten aan de galg, 24 verhalen

op zijn mond. Met een ruk trok hij haar in huis, grendelde.

„Cae... Cae Martensdochterü”

„Claes... ik kan niet meer! ik eindig in het dolhuis... die man met zijn vreselijke ziekte... en zijn begeerte!! Claes!... begrijp toch... hij nam mij als zoen voor achterstallige pacht... ik redde vaders hoeve... en die maarte, die me bespiedt... die steeg... oh God... die huizen, die stenen, zonder verte, zonder groen... Claes... die mensen, elkander beloerend... die geloven in duivels en hellebeesten... Claes, begrijp toch... ik ben een boerenkind!’’

Tranen stroomden over haar wangen en zij leunde vertwijfeld tegen hem aan. Hij streelde haar blonde haren, die zij deels omvangen had met een kapje.

„Cae... heb je de woorden van de Schout gehoord?’’

„Ja...”, fluisterde zij, „ja... we hebben nog niet tegen de wet gezondigd.”

„Ben je bereid, Cae? Nu?”

„Jaaa!”, en zij vlijde zich tegen hem aan.

„Al moet ik zwerven langs ’s Heren wegen, ik laat je niet meer gaan.”

Haar koele handpalmen omvatten zijn gezicht en zij keek in zijn ernstige donkere ogen, nu nauwelijks zichtbaar. En zij zegde:

„Al moet je zwerven en roven... ik blijf bij je, Claes.”

Hij droeg haar naar boven in de kleine kamer, bij Aechte, de oude maarte. De huismeid glimlachte hen toe, het kaarslicht maakte haar oude gezichtje bekoorlijk.

„Weg... jullie, onmiddellijk!”

„En jij, Aechte?”

„Vlucht! Bij de St. Anthoniespoort staat Dirc Kodde, één van ons!”

„Aechte... wie ben je? dit kost je het leven,” fluisterde Claes Walich.

„Die het aangaat kent mijn taak. Hier ben ik geboren, ik zal hier sterven... als het moet op de brandstapel. En er zijn ogen nodig in Amsterdam, al zijn ze oud.”

42