Prenten aan de galg, 24 verhalen

schoof toen de zware tafel terzij, tilde een plank op en legde het verboden boek in de geheime bergplaats. Hij nam de druipende waskaars, tastte snel naar de kleine dolk onder zijn wambuis en daalde de smalle trap af.

Door het kleine luikje van zijn huisdeur vroeg hij: „Wie daar, zo laat?”

„Doe open voor de Schout!”

Claes Walich ontgrendelde en stond voor de Schout en zijn rakkers.

„Wat wenst u, heer Schout?”

„Cae Martensdochter Doedessoen is sinds zonsondergang niet meer in haar woning. De overheid heeft reden aan te nemen, dat zij zich hier bevindt.”

„Zij is hier niet. En wat is de oorzaak van uw verdenking?” „Voordat wij uw huis doorzoeken, Claes Walich, dit is de Wet... overspel wordt door de vrouw geboet mef de dood. En de reden van verdenking is een zaak van Justitie!” „Doorzoek het huis, Schout.”

Gewichtig besteeg de Schout de trap naar de enige woonkamer van het kleine huis. De rakkers joegen de oude huis-meid Aechte van haar bed in de keuken, doorzochten de werkplaats, de zolder, belichtten de binnenplaats met hun toortsen.

Zij meldden zich weer bij de Schout, die in zijn zwarte mantel op een onheilspellende vogel leek. Hij gromde:

„Dus niets! Misschien dat de tortuur dit raadsel kan oplossen, Claes Walich.”

„Toon mij het bevel van de Heren van de Gerechte, Schout.” „Wees gerust, meester! Het zal er vlugger zijn dan u lief is. Onder de ijzers kunt u dan de leerstellingen van die Luther opzeggen. Tot spoedig weerzien!”

En Claes Walich, voor zijn woning, oogde de Schout en zijn rakkers na totdat zij verdwenen om de hoek van de steeg naar de Achterburgwal. De regen gutste.

En opeens dook Cae Martensdochter voor hem op, vanuit de smalle brandgang tegenover zijn huis. Gekleed als een man. Zij drong zich tegen zijn forse gestalte, legde haar hand

4i