Prenten aan de galg, 24 verhalen

van Claes Walich, die vertelde van de voorstellingen waar-meer hij z’n werk ging versieren.

„Een woord!! Cae Doedessoen!” riep de heelmeester, terwijl hij op hen toeliep.

De huisvrouw schrok, sloeg de hand voor de mond. Claes Walich strakte de rug, rees langzaam op. De heelmeester monsterde hen nu om beurten, Cae Doedessoen keek schuchter naar hem op met haar grijsgroene ogen, Claes Walich’s ogen vonkten. „Uw echtgenoot heb ik onderzocht, Cae Doedessoen, u deed er goed aan hem te omringen met al uw vrouwelijke zorgen. Meester Claes Walich is zeer goed in staat om alléén uw broodwinning te behartigen.”

„Het is gebruik in Amsterdam, dat de huisvrouw omziet naar de nering, meester Tydeman, en zich niet verschuilt achter de ruggen van de gildebroeders,” verweerde zich Cae Martensdochter.

„Juist... juist! En nog dit. Het is niet goed, dat u ’s nachts de vensters opent en Gherbrant Doedessoen blootstelt aan de koele wind. Ga nu naar boven en maak een krachtige vleessoep voor hem... de duivel zou vat krijgen op een verzwakt lichaam.” En met gebogen hoofd glipte Cae Doedessoen weg...

Toen keerde meester Aelbert Tydeman zich naar het werk van Claes Walich, beschouwde het aandachtig en zei:

„Merkwaardig, meester, dat u zo innig de motieven van de moederkerk kunt graveren in deze monstrans, terwijl men in de stad over u mompelt.”

„Ik versta m’n handwerk. Niet om niets hebben de overlieden mij gekozen om de zaken van Gherbrant Doedessoen te drijven tijdens zijn ziekte.”

„Ik weet ’t, ik weet ’t. meester, de gildekeuren zijn menslievend. Maar ik vrees, dat de bisschop niet kan tolereren, dat een ketter!!... dit werk van Gherbrant Doedessoen voleindigt.”

„Pas op uw woorden, meester Tydeman!”

„En u op uw hals, Claes Walich. De kettermeesters hebben een toegewijde Schout in deze stad. Gegroet!”

39