Prenten aan de galg, 24 verhalen

is je een halve kom afgetapt. Het leven stroomt weg uit je lichaam.”

„Zwijg daarover, Cae Martensdochter. Wil je méér weten dan de heelmeesters? Jij domme boerin! En waarom sluip je ’s nachts uit bed en zit voor dat open venster? Ik hoor je praten... en zie je als betoverd uit dat venster buigen.”

„Het stinkt hier, Gherbrant Doedessoen, het zweet breekt me dikwijls uit.”

„Zo kletst het landvolk, vrouw! Pas op dat de buren je niet zien! Dat zij niet gaan fluisteren over een vrouw, die ’s nachts naar de maan staart... en prevelt!”

„Here... Gherbrant!... wat bedoel je?”

„Hetgeen je doet schrikken. Heksen worden verbrand... wek de maarte, ik wil drank.”

Met gebogen hoofd stond Cae Doedessoen bij het bed en fluisterde: „Ik ben je vrouw, Gherbrant, is het niet mijn taak om je te verplegen?”

„Het is je taak... ja. Maar je kan het niet, omdat je van me walgt! Misschien is mijn verwijt te hard. Een man van zestig jaar moet geen vrouw nemen van nauwelijks twintig... Dat heb ik geleerd in dit eerste jaar van ons huwelijk.” Hij hoestte weer en rochelde, trachtte zich op te richten. Zij wilde hem helpen, maar hij weerde af: „De maarte moet komen. Gehoorzaam!!”

Cae Martensdochter Doedessoen sloeg vuur in de waskaars en daalde de trap af naar de keuken en de werkplaats om de maarte en de leerling te wekken...

Aelbert Tydeman, de heelmeester, kwam vroeg in de ochtend. Nadat hij de zieke had onderzocht, at hij overvloedig van het forse ontbijt dat de maarte opdiende. Na een laatste klokkende teug bier, neep hij z’n ogen en vroeg: „Geerte, waar is de huisvrouw?”

De oude maarte Geerte Beerdensdochter schokte minachtend met de schouders, zei: „Waar anders dan altijd? In de werkplaats. Claes Walich begint zeer vroeg.”

37