Prenten aan de galg, 24 verhalen

Eli Sanders keek naar z’n vrouw. Zij sloot even de ogen en ruitte de lippen, zegde: „Ik heb nog wat te doen in de keuken. De heren willen mij wel even verontschuldigen.” Toen zij de kamer had verlaten, stond Eli Sanders op en ging voor Salomon staan. Zegde: „Frankforter, er is ons geboden om zuiver te handelen. Ook, dat voor de nacht een twist moet zijn bijgelegd. Ik ben een vroom man, Salomon. Wat verwachtte je van mij?”

Frankforter boog het hoofd en was opeens eerlijk ernstig, zeldzaam in z’n leven. Antwoordde: „Eli, deze woorden zijn harder voor me dan het verlies op twaalf jaar schorten. Ik heb verwacht, dat mijn handtekening gehonoreerd moet worden. Decennia heeft mijn firma dat geëist, door dik en dun.”

Eli Sanders nam zwijgend de orderbrief uit zijn binnenzak en reikte die aan Salomon Frankforter. Hij zegde:

„In de kachel is vuur.”

Frankforter opende de vuurdeur, keek opgelucht toe totdat de brief was verkoold. Glimlachend keek hij naar het gezicht van Eli, dat zo streng en waardig was. Hij kuchte en zegde: „Eli... je levert dubbel zoveel als David noteerde. Ik zal netto kassa remitteren. En morgen zal ik cautie storten.” „Salomon, ik lever geen stuk méér dan David je verkocht. Cautie heb ik niet gevraagd. Ik verlang slechts, dat Barend, je boekhouder, zijn brood zal behouden, en... ik verzoek je handslag.”

Salomon Frankforter staarde beschaamd naar de grond, toen Eli naar de kamerdeur ging en riep:

„Heintje... laat de logeerkamer in orde brengen. Salomon blijft hier vannacht.”

Zij zaten bij de warme kachel en rookten hun sigaren. Praatten over de branche, zeer critisch. Twee grijze vijftigers, die dertig jaren zakelijke ruzies hadden. En wisten, dat ook dit keer niet de laatste was geweest...

35