Prenten aan de galg, 24 verhalen

„Eli, je gaat te vèr,” riep Frankforter opspringend.

„Salomon,” zegde Sanders nu beheerst, „wat kost me die reis vandaag?”

„Drie procent kassakorting,” antwoordde Frankforter met genepen ogen en z’n woorden sterk articulerend.

„Zo... Salomon, je ging failliet heb je geseind. Je wilt dus kassa betalen uit een verborgen vermogen... goed. Geen cent krijg je eraf.”

„Ga dan maar naar huis. Het blijft erbij. Ik annuleer. Juffrouw Rozaü”

Na de geijkte driemaal „juffrouw Roza” kwam ze. Zat weer in Salomons stoel en hoorde het gekibbel aan. Zij gaf haar oordeel; inderdaad was door de haast vergeten om de kassakorting uit te vechten. Formeel had Sanders gelijk, maar... niet om niets was juffrouw Roza zestig jaar een stuk van het huis Frankforter en Zonen. En tegen het koffieuur was men het dan eens op 2 %.

Toen zegde Eli Sanders:

„Salomon, om alle verdere moeilijkheden te voorkomen ga ik niet naar huis zonder een geschreven en getekende order.”

„Gelukkig vraag je nog geen notariële akte,” spotte Frankforter.

„Salomon... een geschreven en getekende order. En anders procedeer ik.”

„Procederen? om 3 %? Tussen ons, die dertig jaar zaken doen? Ben je dol?”

„Nee, verbitterd ben ik, Salomon. Een verstoorde vrijdagavond... en 2 % meer verlies,” mopperde Eli Sanders.

„Dan zal je die geschreven order hebben. Om die verstoorde Sabbath, daar. Met je verlies heb ik geen medelijden.” Hij riep z’n boekhouder en gelastte hem de order uit te schrijven volgens de copie, die David had afgegeven. Een half uur ging voorbij, Salomon en Eli critiseerden de branche zeer levendig en w'aren weer zakenvrienden.

De boekhouder kwam met de foliovellen en vroeg de handtekening van Salomon, omdat hij de order wilde copiëren.

3²