Prenten aan de galg, 24 verhalen

„Pardon juffrouw Roza, uw firma heeft ons uitgenodigd,” weersprak hij.

„Ook een zorg,” driftigde Salomon, „geroepen of niet. Hij wil me schorten verkopen. Juffrouw Roza, kijk jij ook eris. Ik vind het een sofcollectie. Sanders leert het nooit.”

David vocht met zijn beheersing, maar Appie van Loen begon luidruchtig en demonstratief met de lege koffers te manipuleren alsof hij zonder verdere woorden wilde gaan inpakken. Juffrouw Roza rees op, ging zwijgend langs de rafels, zo nu en dan een schort omkerend en neerwerpend, alsof zij vis keurde op de markt aan de Blaak.

„Leuk... héél leuk. Wat wil je, Salomon? Parijse dessins voor de eilanden? Als Sanders concurrerend is kun je dit rustig kopen.”

„Heb je z’n modellen gezien, juffrouw Roza?” vroeg Salomon Frankforter ironisch, terwijl hij met één ruk een bont schort liet openvieren. „Een meelzak!!” Juffrouw Roza nam het schort, hield het voor en David Sanders schoot toe om de banden rond haar dikke lichaam te strikken. Het was een klein nummer voor een slank figuurtje, daarom lukte het niet.

„Wat heb ik je gezegd, juffrouw Roza? geen model en geen stof. Afgemeten tot op een honderste el!”

Dat was teveel voor Appie van Loen, die vier en twintig uur per etmaal Eli Sanders Schortenfabriek was, ondanks het zuinige loon. Hij greep het schort en drapeerde het om z’n tengere lichaam, knoopte de banden vast en wandelde heupwiegend op en neer.

Juffrouw Roza moest gaan zitten, ze had het benauwd van pret en riep:

„.Salomon, die snor!! een booi met een snor! Appie, zet die kornet eens op. Toe!”

Appie van Loens Amsterdamse humor was ontwaakt. Hij zette de kornet met de lange blanke linten op en deed zo elegant mogelijk. Zelfs Salomon Frankforter moest nu lachen, hoewel hij zich het prettigst voelde als hij zuur en ontevreden

²9