Prenten aan de galg, 24 verhalen

vader, dat te wete komp, meheer David, kos me dat m’n brood.” Maar Appie genoot en droomde even van een grote zaak van „z’n eige” en van de equipage met twee schimmels, die hij als rijk Amsterdams koopman dan toch zeker wilde hebben.

Toen Salomon Frankforter en David Sanders de gebruikelijke beleefdheden hadden gewisseld, wees Frankforter wat gebiedend naar de zware mahonie uitpaktafels. Daarop kon de collectie worden uitgestald. David wenkte als een prins naar Appie van Loen, die in een ommezien de koffers op de tafels slingerde, opende en de collectie begon uit te pakken en te rangschikken. Met opgetrokken schouders, de handen in de broekzakken, zo liep Salomon langs de tafels, keek misprijzend en zegde niets.

Toen ging hij zitten in de armstoel van zijn vader zaliger, welke naar de offertekamer was gedegradeerd. David keek hem vol verwachting aan, terwijl hij wat elegant poseerde bij zijn collectie. Wat geïrriteerd puntte hij z’n gepomma-deerde kneveltje.

Opeens riep Salomon:

„Juffrouw Rozaü”

Nog tweemaal moest hij roepen, voordat de deur naar de offertekamer openging. Juffrouw Roza schuifelde naar binnen, overvloedig hijgend door haar dikke vormloze lichaam. Salomon Frankforter stond op en wees naar zijn stoel, de enige in het vertrek. Juffrouw Roza mocht gaan zitten, dat was haar recht als zeventigjarige. Als kind was zij in het huis Frankforter gekomen en langs de weg van kindermeisje, huishoudster en zakenregentes was zij nog steeds het geestelijke toevluchtsoord van Salomon, die zij vijftig jaar geleden schone luiers had omgedaan. Soms was dat een hinderlijke gedachte voor de lastige, humeurige en zelfbewuste Salomon Frankforter, de huidige firmant van het oude koopmanshuis.

„Juffrouw Roza, hij wil me schorten verkopen!” en Salomon wees beschuldigend naar David Sanders.

28