Prenten aan de galg, 24 verhalen

naar de bulderende wind, grijpen zich steeds opnieuw vast, omdat het schip zo stampt en rolt.”

„Ik vroeg u of de jongen het halen zal.”

Ephraïm da Penha keert zich nu langzaam naar de schipper, zegt:

„Sla het laken terug, schipper Moene.”

Aarzelend gehoorzaamt hij. En staart naar de bloedige prop, daar waar eens de arm van zijn kleinzoon was.

„Dit kind heeft rneebetaald aan uw eer, schipper. Een jong zeemansgraf.”

„U bedoelt?” stuift de ruige schipper op.

„Dit... een harde grootvader dobbelde en zijn kleinzoon was de inzet. Het is nog tien dagen varen naar Texel. En er is in Amsterdam een beroemde doctor.”

Dan buigt Ari Moene zich naar voren, zijn grijze ogen vonken...

Ephraïm da Penha hoort hem verbeten dreigen.

„Koopman... gebruik dit zeuntje niet om uw schip en lading te redden.”

Het is of Ephraïm da Penha in het gezicht wordt geslagen. Hij staat op en de schipper bespeurt in één seconde de adel van deze Portugees. Koel en trots wijst hij de schipper de deur, zegt: „Ga aan dek... om schipper te zijn naast de duivel, want God heeft deze bodem verlaten.”

Die nacht vocht Ari Moene met zijn trots. En het beeld van het bleke verbloedende kind wilde niet wijken. En de schipper zag zijn hel... nog tien dagen te varen naar Texel.

Weer werd het dag. De wind was geluwd, de zee kalmer. De schipper kwam aan dek, vermoeid, met donkere kringen rond zijn ogen. Bevelen klonken, de bootsmansfluitjes snerpten, de Hollander ontrolde zijn zeil. Snel volgde de manoeuvre... het schip van Ephraïm da Penha schoot weg van zijn tegenstander.

Ook de Brit maakte zeil, deze buit mocht niet ontsnappen. Maar het verlies van zijn fokkemast kostte hem zijn snelheid. Kon hij dan de Hollander niet grijpen... zijn hoon zou hij

22