Prenten aan de galg, 24 verhalen

hem tonen. Want toen Ari Moene omkeek over zijn zwaar beschadigde hek, zag hij een bezem in de bezaansmast van de Engelsman Zelfs de grote steng had hij hem niet gegund. Daarom sloot de schipper zijn ogen, het gelaat gericht naar de hemel.

Twee dagen zeilt hij voort onder al zijn doek. Verbeten. Het weer is beter, op de derde dag schijnt de zon. Ephraïm da I’enha kwam toen uit zijn hut en op het kampanjedek, naast de schipper. Maar Ari Moene draaide hem de rug toe. De koopman zegt:

,.In Amsterdam vertelt men dat u eens een leeg schip hebt thuisgevaren in een zware storm.”

„Ja... tot nu toe heb ik ieder schip binnengebracht. Al dan niet geladen met geldwolven of lafaards.”

„Nog één keer zult u dit kunststuk moeten volbrengen, want vóór zonsondergang moet de gehele lading koopsvaar overboord worden gezet, niets uitgezonderd.”

Verbaasd draait de schipper zich om en ziet de genepen donkere ogen van Ephraïm da Pen ha.

„Bent u dwaas geworden, reder? Een lading van méér dan driehonderdduizend gulden?”

„Ge hebt dan nu de prijs genoemd van mijn sefardische eer, schipper. De jongen is verloren... misschien bereikt u Texel één dag eerder met dit lege schip, zodat dit kind te land kan worden begraven. Vóór zonsondergang, schipper Moene... en dit is een redersbevel.”

Die avond hernam de storm zijn heerschappij.

Schipper Adriaan Moene, ouwe Ari van Marregie, zeilde scherp en gevaarlijk met de lege Straatvaarder, stond meestal zelf met de kolderstok in zijn harde handen. Want misschien vergiste zich Ephraïm da Penha toch... misschien was er toch nog redding van dit kind als God de duivel overboord gooide en weer naast zijn schipper wilde staan... Misschien.

Golven... en golven... en golven.

²3