Prenten aan de galg, 24 verhalen

kleine ruimte. De luiken van de spiegelvensters waren gesloten volgens het bevel van de schipper, één kaars brandde in een slingerende lantaarn aan de zoldering. Het was er benauwd. In de muurkooi lag de reder, Ephraïm da Penha, grootkoopman te Amsterdam, thuisvarend van Smyrna met een van zijn schepen. Hij richt zich moeilijk op, kijkt vragend met donkere koortsige ogen.

„Vergeef me de stoornis, reder. ïk hoop dat u zich beter voelt.”

„Dank u schipper, de koorts zakt. Misschien zal ik morgen eens kunnen opstaan. Welke zijn uw zorgen, Adriaan Moene?”

„U weet dus?”

„Ik weet niets. Maar een schipper komt niet in de reders-hut bij hevige storm om naar het welzijn van zijn koopman te informeren. Wat is er?”

„Een Engels fregat verspert ons de weg. Mijn traditie gebiedt om te vechten voor schip en lading. Dat u dit weet.”

„Schip en lading zijn mijn eigendom. Als er een kans is om te ontsnappen, dient u die te gebruiken. Ik wil u dit nog niet bevelen.”

„Ons volk vecht, wanneer men het tart, koopman da Penha. Uw religie denkt daarover misschien anders.”

„Ons geloof vecht voor het leven, niet om have en goed, schipper Moene. Uw leven wordt niet bedreigd, daarvoor is uw zeemanschap te groot. Ik wil schip en lading behouden.”

„Ons volk kent dit woord, koopman. Naast God, de schipper van mijn schip.”

De wind buldert, het schip kraakt en kraakt, en rolt en stampt. Met moeite houdt de schipper zich staande, wijdbeens. Bezorgd wist Ephraïm da Penha zich het bezwete voorhoofd, antwoordt vermoeid:

„Als dit het woord is van uw volk... ik ben te ziek om mij te verzetten, De schipper beveelt dan... laat me nu alleen. Morgen zal ik trachten aan dek te komen... als reder naast zijn schipper.”

!9