Prenten aan de galg, 24 verhalen

stuurman zegt: „Achtenveertig kanons, wij dertig. Hij schiet ons aan splinters, schipper.”

„Waarom? Hij wil het schip en de lading voor zijn prijsgeld. En die krijgt hij niet geschonken.”

„Wij kunnen nog weg schipper. Als u het wagen wilt meer zeil te maken.”

„De wind zwelt, stuurman... en dan... ik laat me niet uit zee vegen. Zodra het kalmer wordt zullen wij vechten, als vanouds. Doek minderen!”

„Schipper... een fluitschip tegen een fregat?”

„Doek minderen... en gevechtsklaar maken.”

Schipper Moene keert zich om, staat dan wijdbeens achter de reling van zijn dek.

Uren verstrijken. Heviger wordt de wind, giert razend door het want; masten en raas kraken. Al de zeilen zijn gestreken. Het geschut is getuid, de manden zijn gevuld met kogels en vastgesjord, de kruitvaten nog in de konstabeikamer, want steeds meer water slaat over bak en kuil, zodat de spuigaten gulpen.

Het volk is grimmig en doornat, wacht en beloert de Engelsman. Dan sluit de Rrit ook de geschutspoorten van de middenlaag; in dit weer is niet te vechten. En schipper Moene, ouwe Ari van Marregie, ontspant en drinkt een kroes warrn bier.

Zwaarder wordt de storm. Er is geen ontkomen, al zou ec-n van beiden het willen. Met de grootste zorg houden zij hun schepen in de wind en rijden en rijden op de golven, overgeleverd aan de ontzaglijke elementen. Als de avond begint te vallen beveelt schipper Moene de luk lantaarns te ontsteken, ook het licht aan de boegsprietsteng c-n de storm-lampen aan de masten. De Engelsman antwoordt met zijn lichten, ant hij weet nu dat de Hollander niet wil vluchten en vechten zal om zijn eer en zijn plaats op de zeeën.

Toen het donker was ging schipper Moene naar de redcrs-hut. Hij nam zijn wollen muts af toen hij binnentrad in de

18