Prenten aan de galg, 24 verhalen

kozing, dan verdwijnt de jeugd dubbel snel. Nu kan ik mij vrijer bewegen, nu... nadat ik ben afgezakt tot de vrouwentent van een legertros!”

„Monna Lucia... Monna Lucia!!” schreeuwt Giovanni Solari.

„Stil toch, waarde meester, in het begin heb ik gevochten, ben gevlucht, maar Parijs is ver en de lichte ruiterij van Aubigny zéér snel. Ach, meester, daarna gaat het zo vlug bergafwaarts.”

Zij duwt hem zachtjes terzij en vervolgt:

„Laat mij terugzien op mijn vroeger leven, meester Solari.”

Zij wandelt door de patio, staart naar het beeld van Luigi di Ventimiglia, naar het kindje, zeer lang naar haar eigen jeugd-beeld in zwart en wit marmer. Kleine tranen komen in haar ogen, als zij opkijkt en naar twee kinderbedden wijst.

„Wat betekenen deze twee, meester?”

„Uw tweede en derde kind, Monna Lucia, ik heb het leven doen voortgaan, hier in mijn patio. Het meisje heet Beatrice, de jongen Francesco, het zijn goede lieve kinderen. Kijk, Beatrice zal eens een rijk huwelijk doen met een Florentijns koopman en Francesco komt bij mij in de leer. Ik zal een groot meester van hem maken.”

Ontzet staart zij hem aan, ziet iets vreemds in zijn ogen, ziet ook het ascetische gezicht en de grijze haren, ziet de vergane jaren. Dan glimlacht ze en tikt hem dankbaar op de mouw en fluistert:

„Ik wil mijn kinderen zien, Giovanni.”

Zij gaat geruisloos door de patio, hij volgt haar als een schim. Lang kijkt zij naar de twee kinderbedden, een meisje van twaalf en een jongen van tien, in blank marmer gehouwen. Weer kijkt zij op naar de meester:

„Giovanni, deze jongen heeft dc gelaatstrekken van mij... en u!”

Hij geeft geen antwoord.

„Meester Giovanni... Meester!” roept zij opeens heftig.

¹5