Prenten aan de galg, 24 verhalen

relt je had „gekiept”, wilde zij haar monoloog tegen de dolk beginnen. Zij keek... en met groot lawaai rende zij de trap van haar bovenhuis af en in een door naar mijnheer de Inspecteur van het Haagse Veer.

Want de dolk van Ari Bonten was verdwenen.

De inspecteur draaide zijn zware snorren op, klopte tante Pleun gemoedelijk op de schouder en zei:

„We zullen d’r wel es naar omzien, vrouw Bonten. Ik zou maar vast een andere dolk kopen in de Franse Bazar. Ik kan begrijpen, dat je het zo een beetje kaal vindt boven de schoorsteen.”

„Meheer, dat kèn niet, die dolk mot werom komme!” „Waarom dat, vrouw Bonten?”

„Ari had altijd gezeid: Pleun, die dolk is m’n ouwe dag, m’n pensioen. As ik niet meer werreke ken, meid, zei die, dan zal jij d’r es zien, zei die, dan ete we van dat galf.”

„Zo, tante Pleun, dan heeft oom Ari dat zeker altijd gezegd, als hij een paar borreltjes ophad.”

„Wat bedoelt u, meheer?” stoof zij op, „Ari dronk allenig op een feesie.”

„Dan was Ari’s leven één groot feest, vrouw Bonten. Maar ga nu, ik zal er naar laten speuren.”

En Pleun Bonten verliet het Haagse Veer, boos om zoveel koelte van de „overheid”.

Maar ’s avonds na de dienst moest de inspecteur steeds terugdenken aan vrouw Bonten en had een beetje wroeging, omdat hij haar had afgescheept. Er was toch gestolen, op klaarlichte dag was men toch bij haar binnengeslopen... en dan, de rechtvaardigheid voor de kleine man was de basis van het ontzag voor de politie. Hij legde z’n krantje neer en zei tegen z’n vrouw, dat hij nog wat ging controleren. Hij banjerde wat over de Vissersdijk, liep een paar kroegen in en uit, maakte hier en daar een praatje. Over de dolk geen woord.

De eerste, die naar tante Pleun ging met inlichtingen was de vrouw van bakker Tulp. Ze zei:

120