Prenten aan de galg, 24 verhalen

„Men heeft mij verteld, dat u reeds een keer was getrouwd, Madame Blanchart.”

„Inderdaad, ook dat is mij niet bespaard gebleven. Desondanks. .. Mijnheer Pastoor, slaat het hart een nieuwe roffel.” „Zal het geen treurmars worden, als u verneemt, dat deze Pierre Laval zeven aanwijsbare kinderen heeft en de moeders nog leven, Madame Blanchart?”

„Mochten de dames onverhoopt vóór mij sterven, Eerwaarde, ik zal de schare stiefkinderen aanvaarden en een leegte in mijn leven zal zijn volgepropt.”

„Ah... madame... u belast zich met zware taken. Een grote looierij, een speelse echtgenoot en zeven grote kinderen. Ik zou u zo graag de ogen openen.”

„Mag ik u eenzelfde dienst bewijzen, Mijnheer Pastoor? zodat u kunt zien, dat één der drie vrouwen in dit spel zeer vastberaden is?”

Zij glimlachten opeens tegen elkander en knikten begrijpend.

„Hoe lossen wij deze zaak op, madame Blanchart, hoe kan een oude geestelijke het liefdesvuur temperen van een dame van middelbare leeftijd... en dit terwiiie van een ander?” vroeg de Pastoor zacht, „moet ik de achtervolging staken en een zwarte ram dulden temidden van mijn kudde?”

„Er zijn veel witte rammen in uw kudde, waarvan de onderhuid zwart is, Eerwaarde. Zoudt u deze zwarte ram niet willen blank verven met uw mildheid? zodat ik hem kan laten terugkeren naar uw kudde in Richard-menil, mijnheer Pastoor?” „Aha... madame... Kende u hem reeds... vroeger?”

„Ja, Eerwaarde, voordat hij naar Rusland ging.”

„Vergat hij zijn jeugdliefde, madame Blanchart?”

„Ik vergat... na het bericht van de Beresina. En het looiers-goud was sterker. Maar gelukkig... de huzaren zijn niet sentimenteel, mijnheer Pastoor.”

De Pastoor van Richard-menil rees op uit zijn stoel, zijn gelaat was mild. „Hoe eindigen wij dit schaakspel, Madame?” vroeg hij.