Prenten aan de galg, 24 verhalen

lachten bij het vooruitzicht van de bruiloft, die groots zou worden onder de hoede van „Keizer en Paus”.

Alleen Geneviève Chevalier zat versuft door al de emotie te huilen in haar huisje, temidden van het blanke wasgoed dat hing te drogen als een vreemd decor.

Haar beide zoons stonden bij haar in de kamer. Louis, de oudste, die zo sterk op zijn vader leek, leunde tegen de schoorsteen; zijn broer Henri durfde nauwelijks op te kijken naar het leed van zijn moeder.

„Ga slapen, moeder, morgen zien wij verder,” zei Louis en klemde zijn kaken zo opeen, dat het klopte aan de slapen. Zij knikte dankbaar, kuste haar zoons op het voorhoofd en stommelde naar haar kleine slaapkamer, boven.

Nogmaals snelde een groot gerucht langs de dorpen van Lotharingen. Pierre Laval, de smid, was verdwenen. Die van Richard-menil veronderstelden een smerige streek van Manon-court en die van Manoncourt geloofden, dat die van Richard-menil een schaamteloze comedie opvoerden. Daarom gingen, toevallig op eenzelfde ochtend, de hoogste gezagsdragers van de dorpen er op uit om genoegdoening en klare wijn.

Voor de herberg „Het onnozele schaap” ontmoetten elkander de beide delegaties. De burgervaders zwaaiden reeds vanuit de verte dreigend met hun wandelstokken, de zieleherders waren uiterlijk beheerst maar zij baden stillekens om hemelse bijstand en wat tijdige spitsvondigheid. De burgemeester van Richard-menil, de meest agressieve, begon onmiddellijk: „Ah... ziet hen, de mensenrovers... de koppensnellers! Waar is het lijk van onze ongelukkige smid? Geef tenminste zijn stoffelijk overschot terug aan zijn geliefde.”

„U spreekt altijd van misdaden, collega. Dat geeft te denken,” riep de burgervader van Manoncourt, „maar wij lopen niet in uw val. U wilt ons laten bijten in een denkbeeldig lijk en intussen onze Pierre laten trouwen met dat wezentje Henriette Bonheur. Maar u kunt het wel vergeten, collega, deze smid heeft verplichtingen aan onze wasvrouw, madame Chevalier.”

112