Prenten aan de galg, 24 verhalen

„Ik zag haar gaan naar uw wereldse dwingburcht, gij Zoon der Rede. De vader is zeker weer deze faun, deze smid Pierre Laval?”

„Ik benijd uw voortreffelijke intuïtie, mijnheer Pastoor. Zo’n voortreffelijke inval enige maanden na de gebeurtenis in deze metropool. En deze faun leeft ordentelijk en verzorgt dit gezin.”

„Gezin?... ah... sinds de keizer Napoleon zijn de zeden verwoest. Een oud man als ik kan ze nauwelijks herbouwen. Gegroet, mijnheer de Burgemeester... en gezegende maaltijd.”

Zij lachten elkander fijntjes toe na deze, hun tienduizendste schermutseling en gingen naar hun namiddagbesognes, het déjeuner en het middagdutje.

De volgende morgen wandelde de Pastoor naar de smederij van Pierre Laval. Hij ging zitten op de bank van de voerlieden en keek aandachtig naar de vaardige hoefsmid, die een diligencepaard besloeg. Toen Pierre Laval gereed was, wiste hij zich het zweet van het voorhoofd, draaide de punten van zijn Spaanse snor w^at op alsof hij zich kleedde voor een ontvangst. Daarna zei hij:

„Wat verschaft mij de eer, Mijnheer Pastoor? Hebt u een paard gekocht?”

„Weelde is voor het kasteel, Pierre Laval. Ik moest mij eigenlijk door u laten beslaan om steviger in deze poel van zonden te staan. Maar nu kwam ik u verzoeken om een nieuw hek voor de pastorie te maken.”

„Dat is een welkome opdracht, Eerwaarde. De tijden zijn duur en mijn verplichtingen groot.”

„Zeer groot... zo groot dat u ze nauwelijks beseft, Pierre Laval. De verplichting tegenover uw ziel hebt ge nog steeds niet bemerkt.”

„Mijnheer Pastoor bedoelt?”

„Uw prehistorische levenswijze moet eindigen, smid. Luister naar mijn dwangmiddel. U noch Henriette Bonheur, noch uw aantrekkelijke kroost mag rekenen op geestelijke

108