Prenten aan de galg, 24 verhalen

niet samenvalt met zijn oproep als loteling. Maar goed... vindt u het eindelijk tijd om te trouwen met Pierre Laval en deze colonne een wettige vader te geven?”

„Ah, mijnheer de Burgemeester, wat een vreugde te horen dat de militaire woordenschat van het Keizerrijk nog in u kan opborrelen. En Pierre Laval trouw ik niet.”

„En waarom niet, madame Bonheur?”

„Hij is mij niet sympathiek, mijnheer de Burgemeester.” „Ah... mijn hemel... na het vijfde kind nog niet sympathiek... ah, wat moeten wij daaraan toch doen?”

„Niets, mijnheer de Burgemeester, helemaal niets!”

Toen nam hij het register, maakte zich gewichtig en vroeg: „Naam, madame Bonheur?”

„Jean.”

„Mijn naam?” vroeg hij geërgerd.

„Ik heb altijd warme gevoelens gehad voor het gezag... èn voor u, mijnheer de Burgemeester. Zal ik nu tekenen?” Hij schoof haar het register toe. Daarna lachte zij koket naar hem, draaide zich om en deinde weg in haar vrolijk gebloemde crinoline. De Burgemeester keek haar peinzend na, het beeld van de crinoline, wiegend van haar nog altijd slanke taille, wilde zo vlug niet wijken. Hij zuchtte wat en stak zijn vinger in de geurende boter, daarna in zijn mond. Zoog er behaaglijk op als een kind. Peinsde weer verder of haar taille echt was of ingesnoerd.

Toen hij naar huis wandelde om te gaan dejeuneren ontmoette hij mijnheer Pastoor. Zijn Eerwaarde hield hem staande, tikte met dreigende vinger op zijn jasrevers en zei: „Mijnheer de Burgemeester, dit heidens schepsel heeft wederom gebaard. En u, de wandelende wet van de koning van Frankrijk, doet daartegen wéér niets en gedoogt, dat in dit paradijsje buitenechtelijke kinderen worden geboren.” „Mijnheer Pastoor, uw nieuwsbericht is enige maanden oud. Waarom maakt u mij eerst heden deelgenoot van uw afgrijzen?”

107