Prenten aan de galg, 24 verhalen

„Het is morgen wasdag, Tymon. Was je dat vergeten?” Hij glimlachte. Hij w^ras het vergeten; dat nu reeds meer dan vijftig jaren zijn vrouw en de meisjes eens per maand midden in de nacht opstonden om de grote was te beginnen. „Er is gedekt, Tymon. Je kunt eten.”

Hij waste zich onder de koperen pomp in de keuken, de huismeid zwengelde het water op. Daarna zat hij aan de donkere, zware, eiken tafel in zijn woonkamer. Hij staarde op zijn tinnen bord, dat stond op een damasten kleedje, en draaide achteloos zijn bierkroes. Liesbeth zat bij hem, zwijgend.

„Waarom verwachtte je mij, deze nacht?” vroeg hij.

Zij haalde de schouders op en zei:

„Ik weet het niet... je bent mijn man.”

Hij stak zijn rechterhand uit, zij legde de hare erin en hij streelde de handrug. Zij stond op, ging naast hem staan, legde haar hand op zijn schouder.

„Vergeefs, Tymon?”

„Ja. Engeland heeft gewonnen. Onze stadhouder is hun koning. Zij hebben het merg uit onze botten gezogen. Onze stadhouder zal overspeeld worden door hun ervaren parlement, want hij is fatsoenlijk en van goede wil. Eindelijk... na drie zee-oorlogen en jarenlange plagerijen vernietigen zij ons met een van hun bijzondere middelen. Onze admiraals zijn dood... hun vloten groeien... hun kooplieden hebben gemakkelijk spel met de walgelijke vetzakken van Amsterdam. Mannen met pruiken als mantelbavianen... met kant aan hun onderbroek en uit hun laarzen... gekleed in zijde en satijn, gracieus wandelend met een stok en hijgend achter hun dikke buiken. En géén schepen meer bouwen. Het is voorbij... allen hebben vergeefs gezwoegd en gezorgd... Heyn... Bestevaer... De Ruyter... een hoonlach voor het genie van De Witt, die vloten bouwde. Liesbeth... Liesbeth... nu worden de eisen van 1672 werkelijk. Nu komt het vlagge-saluut voor de Engelse schepen, nu zullen honderdduizend gouden ponden worden betaald voor het visrecht op haring

r°3