Prenten aan de galg, 24 verhalen

in de zeeën van Zijne Majesteit... in de zeeën van Zijne... Majesteit! ” Met een ruk stond hij op. De drift golfde omhoog, van de hielen tot in het achterhoofd, zijn bierkroes slingerde hij door de kamer, bonkend viel zijn stoel... „De zeeën van Zijne Majesteit... de zeeën!!!!... vijftigduizend zeelieden horig. God...!!”

„Tymon, vloek niet!!!... de Naam des Heren... TYMONÜ!”

Toen zag zij zijn rug en hoe hij stond voor het haardvuur. Dor. Hij omklemde de koperen handvatten aan de schouwrand, zoals hij dikwijls deed, als hij zich warmde bij het vuur. Zij zag hem vechten met zijn drift en het respect voor de Naam des Heren. En zij zag hem de handvatten verbuigen, als waren het wilgentwijgen. Hij zonk neer op het haard-bankje en zij stond nu naast hem. Streelde zijn zilverwitte haren en zei:

„Tymon, de mens kan niet reiken over zijn graf. Onze tijd verebt, wij kunnen onze kindskinderen geen handvest mede-geven voor hun tijd. Zo was het immer. Het is de inzetting van de Hoogste Macht, daartegen is geen verzet. De Republiek heeft haar bloeitijd gehad, heeft geworsteld om haar bestaan en dacht er te zijn. Mozes mocht het beloofde land niet binnentrekken, ook wij niet. Niemand, geen mens en geen staat zal dat ooit mogen. Op de drempel is de ommekeer, de dood of het verval. Het Beloofde Land... dat is alléén de plek voor de troon des Heren.”

Hij stond op, streek met zijn mouw over de behuilde ogen en was beschaamd.

„En dit, Tymon. Laat morgen dat schip van Pieter de Swart te water en leg de kiel voor een nieuw. Een schip voor Aert, onze jongste zoon, die gisteren is thuisgevaren te Hoorn, met één mast en zware slagzij. Laat hem varen als eigen schipper, waarheen jij wilt. Vrij van de kooplieden van Amsterdam, vrij van de Heren Zeventien, vrij, zoals jij als scheepsjongen naar zee ging, zestig jaren geleden.”

Hij omsloot haar gezichtje met zijn handen, die aanvoel-i°4