Prenten aan de galg, 24 verhalen

Hij sprong op, slikte nerveus, zijn vingers speelden met de gordelgesp.

„En...?” vroeg hij angstig.

„De koopman heeft nog hoop. Onder Algiers was Aert in gevecht met zeerovers. Hij hield ze bezig terwijl de anderen ontsnapten.”

„Waarom heb je ons geen bericht gezonden, schoondochter?”

„Geen tijding, goede tijding, vader. Aert is een ervaren schipper.”

„Je hebt het goede bloed, mijn kind.”

„Waarom bent u in Amsterdam, vader?”

„Mijn laatste opdracht is afgebouwd, alleen nog optuigen. Ik zoek werk. Ik wil de jonge koopman Pieter de Swart nogmaals opzoeken.”

„Dat is nog nooit gebeurd, vader, dat u moest vragen om werk. Het is allemaal zo vreemd, de laatste tijd.”

„Zijn vader, Lieven de Swart, was zijn leven lang een klant. Ik herinner me, dat hij mij, nadat ik een schip voor hem had afgebouwd, een stukje papier liet brengen door de beurtschipper. Hij schreef:

„Tymon, bouw me nog zo’n schip.” Toen het klaar was gaf ik een papiertje mee terug aan de schipper: „’t Is klaar, Lieven.” En hij zond mij de volgende dag een zak met geld. Bij zijn zoon moet ik gehoor vragen, met de hoed in de hand, dagen tevoren.”

„Vader, wat is dat toch?”

„De ouden sterven... het is nü veertig jaren na de vrede van Munster.”

Toen meldde de huismeid, dat het eten gereed stond in de keuken. Haring en witbrood, kaas en kruidkoek en melk.

Laat in de middag trad hij binnen in de grote eetzaal van koopman Cornelis Roch. Hij zat met vijf heren rond de zware balpoottafel, die gedekt was met blank damast. Daarop stonden de zware gedreven zilveren schotels, de slanke fluiten,

99