Banvloek

‘Moet die meid niet mee? Een hoerenwaard geeft veel geld voor haar,’ zei de kreupele.

‘Zo nakend meenemen? Je bent zot, kerel. En ik die kleren weer terug geven? Nooit! We gaan weg. Die meid leeft vanavond toch niet meer. Kerel na kerel zal d’r pakken. Weg nu!’

Opeens werden zij bang. De vrouw en de verminkte renden, de kreupele en die met het houten been repten zich wat zij konden.

Geerte knielde naast de oude soldaat. Zag zijn vreselijke wonden en kon het bloed niet stelpen. Toen stond opeens de blinde bij hen. Trapte bijna op de stervende. Zei:

‘Neem mijn mantel en bedek je naaktheid, meid. En in mijn broodzak zit een linnen hemd. Een fijn linnen hemd van een plundering, jaren geleden. Toen ik nog zien kon en soldaat was. Dat hemd hield ik altijd bij me, zo zacht en zo onschuldig. Neem het. Voor zijn wonden.’

Geerte keek naar de blinde op. Zag dat hij een mooie man was geweest. En dat hij nu met zijn verhongerde kop op een apostel leek.

‘Dank,’ fluisterde zij. Pakte het hemd en scheurde het in repen. Verbond de wonden van de oude soldaat. Tevergeefs.

In haar arm verbloedde hij. Het kleurde haar blanke glanzende huid, stolde erop, werd korstig.

De blinde stond al die tijd roerloos, maar in zijn kop zag hij alles. Hij huiverde toen de doodssnik kwam.

Opeens zag Geerte in het gras het zakje met haar noodpenning. Afgerukt, samen met haar kleren. Gevallen en door niemand gezien. Zij pakte het snel. Omklemde het.