Banvloek

De zware non was opeens niet meer vadsig. Zij ijlde de cel uit, liet de deur open. Geerte hoorde haar sandalen op de stenen gang kleppen als paardehoeven in galop. De abdis. Tientallen nonnen in nachthemden voor de cel van Geerte. Gezang, steeds laaiender, daarmee gingen zij de duivel te lijf. Maar hij was al terug, bijna bij de hel, een tweede gemener bronstliedje neuriënd en zo uitbundig lachend, dat enkele nonnen begonnen te huiveren en niet meer konden zingen.

‘Ik wil zelf waken, de hele nacht,’ zei de abdis.

‘Mag ik bij u blijven?’ vroeg de boerin.

‘Ja ... misschien wil hij weer jou, in plaats van dit meisje.’

‘Het zij zo,’ zei de boerin, huilde achter haar handen en bad. De abdis beval de nonnen naar hun cellen te gaan. Toen viel Geerte in een rustige slaap; het gezang had haar beschermd en gereinigd.

Een maand later verliet zij het klooster. Genezen, sterk, gezond. Zo gezond, dat haar bloed verlangde, hevig verlangde. De duivel wreef zich in de handen: hij, de ervaren verleider, had weer juist gezien. De boerin bleef. Zij wachtte op de beslissing van de bisschop; de abdis had keer op keer geschreven en mondeling gepleit voor zuster Theresia. Om de boetvaardige absolutie te schenken en weer te mogen opnemen in de orde. Zuster Theresia sleet haar dagen in gebed en in de moestuin. En de duivel had geen vat op haar, zij plaatste tussen hen het dierlijke afgestompte gezicht van de boer en de nacht toen hij de deurtjes van de bedstee had opengerukt en zijn jagende blikken over de gewapende vrouwen had laten dwalen. Tegen deze herinneringen had de duivel geen wapens.

52