Banvloek

Zij ging voor Geerte van Arcen staan. Keek diep in haar ogen. Zag het groengrijs, zag het lokkende, de man en de paring. Zag niet de angstige vervolgde vrouw, die rust zocht. Een tempering van haar blik. Zij beet haar toe:

‘Jij hoeft niets te zeggen. Je ogen schreeuwen het uit. De satan heeft je gezicht gebeeldhouwd. Verdwijn!’

Zij week een paar passen terug, terwijl haar gestrekte arm naar de poort wees. Zij herhaalde feller:

‘Verdwijn!!’

Geerte van Arcen deed de paar passen, welke de abdis was teruggeweken. Stond weer vlak voor haar. Dreigend hard, gereed om te vechten. Langzaam neigde zij haar hoofd en stond nu oog in oog met de moeder-overste. Het vonkte, over en weer. Geerte van Arcen fluisterde:

‘Heb uw naaste lief gelijk uzelve! Is dat Gods woord?’

‘Ja,’ gromde de abdis. Haar kaken klemden zich opeen, haar ademhaling klonk diep en opgewonden door haar fijne neusgaten.

‘Wat betekent uw naaste? Alleen de schone mens? Alleen de reeds ootmoedige? Alleen de kerkganger?’

‘Wat bedoel je?’

‘Is de gejaagde, dolende, zoekende mens niet uw naaste, moeder? Zet God ze voor u in soorten op de wereld? Of gaf Hij één bevel geldig voor allemaal?’

‘De duivel spreekt door je mond.’

‘Dan is de duivel ook God, moeder.’

Gedreven door een onbeheerste drift sloeg de abdis links en rechts, meerdere malen, met de vlakke hand op de wangen van Geerte van Arcen. De nonnen mompelden ontzet. Rumoerig. Vele sloegen de handen voor de ogen en huilden. Verbaasd en wat afwezig keek de abdis

47