Banvloek

En aan de grens van het land lag de boerderij. Wachtte. Op hun ruwe paarzucht, op hun haat, op hun angsten, op hun ziekten, op blikseminslag, op brand, op onmeedogende wind. Of op sneeuw en vorst, op ruisende regen of felle wolken stof. Zo leefde dit land. En volbracht het wonder der vruchtbaarheid. Brood!

Op modderige landwegen zwoegden zij voort. De boerin beladen met haar gebroken gelofte aan God. En Geerte van Arcen met haar horigheid aan de duivel. Zij gingen blootsvoets, de modder koekte tot onder de knieën.

De rokken waren zwaar van regenwater, de jakken doordrenkt, de haren slierten van onder de hoofddoeken.

Zij huiverden van kou en honger en angst, maar durfden niet stil te staan. De afstand was nu twee dagen lopen van de boerderij. Als de boer het wilde kon hij ze te paard binnen een halve week inhalen. Zij vreesden hem, hij was fel op hun vlees en hun werkkracht.

Een stadje. De poort stond open. De hellebaardier kwam, zich breed makend, uit het wachtlokaal. Vroeg het doel van hun reis. Zij wilden voor één nacht onderdak en dan verder trekken. Hij keek bedenkelijk, opzettelijk. De boerin begon te huilen, hij bleef onaangedaan. Schudde nu beslist nee. Toen stapte Geerte van Arcen dichterbij. Vlakbij zijn borst. Keek op in zijn ogen met haar groengrijze, waarin zij het het vonken. Hij moest glimlachen, streek zijn knevels op en beduidde met een korte ruk van het hoofd dat zij binnen mochten. Geerte lachte en knipoogde, de boerin boog het hoofd, bloosde onder haar rimpels. Zij stapten door de poort, de hellebaardier keek hen na. In zijn gedachten werd hij zijn vrouw ontrouw.

44