Banvloek

‘Dat is het, meid. Hij plaatste ons op de wereld zoals wij zijn, maar te laat geeft Hij ons het inzicht hoe wij zijn.’

Geerte van Arcen sloeg de handen voor de ogen en begon te snikken. Met enige snelle stappen was de boerin bij haar, sloeg een arm om haar schokkende schouders.

‘Toe, huil niet. Ik heb in jaren niemand in dit boerenland horen huilen. Alleen grimmigheid en de vruchtbaarheid heb ik moeten zien.’

Geerte zeeg neer op de ruwhouten bank en staarde voor zich uit. Toen, opeens, stond zij op en riep:

‘Laat mij nu gaan, boerin!’

‘Nee ... nu alleen in de nacht betekent voor jou verkrachting.’

‘En hier? Waarom moet ik naast u slapen?’

De boerin pakte haar bij de arm en duwde haar naar de diepe bedstee in de hoek, opende de deurtjes en op dezelfde manier zoals Geerte eens voor de maerte de goudstukken van Joost Kluwer te voorschijn had gebracht, pakte de boerin een dolk onder het onderlaken. Ze zei:

‘Hier. Steek, als hij zijn vuile mond op de jouwe wil drukken, want ik weet niet of ik nog voldoende kracht heb je te verdedigen. Ik slaap bij de deurtjes; voordat hij me eruit gesleurd heeft, ben je klaar wakker. Ga slapen. Kleed je niet uit.’

Geerte nam de dolk huiverend aan. Wipte toen in het bed. De boerin sloot de deurtjes tot op een kier. Toen hoorde zij de boer terugkomen. Met de meid en de knecht.

Midden in de nacht rukte de boer de bedsteedeurtjes open. Twee paar vrouwenogen keken naar hem en de kaars, welke hij over hen schijnen liet. En hij zag de vrouwen gekleed liggen, beiden hadden een dolk in de

4*