Banvloek

burchten. Vermorzelde lijken van kippen, niet eens meer de moeite om door de begerige voerlieden te worden geborgen. Hondekadavers, uitgemergeld, soms gezwollen, ratten, muizen, katten. Terzij soms een mensenlij k, deerlijk verminkt door zwaardhouwen of naakt of met opengescheurde kleren en dan niet geschonden, omdat de buit terstond gevonden was.

Lieflijke bosschages, vertederend groene weiden met bloemen en kalveren en veulens. Schapen met dartelende lammeren, snuffelende varkens, briesende zware paarden die dreunend voortgaloppeerden van bruisend leven en bronst. Een verwoeste burcht, een uitgebrande hoeve, geplunderd. Bebloed ondergoed nog op het erf, versplinterd huisraad, dode waakhonden, een miauwende kat, hoog op een last hooi. Dan weer bloemen, rijshout, wilgen, sloten bedekt met kroos, een dam. En de weg slingerde voort en voort langs al dit leven en deze dood.

En op de weg, de voeten vuil, de rok gerafeld, de wangen ingevallen, de hoge jukbeenderen nog meer getekend ... Geerte van Arcen.

Een hofhond gromde kwaadaardig, toen blafte hij verbeten. Stoof vooruit, blafte, gromde, blafte, gromde, sloop en sprong, sprong en sloop, soms de voorpoten plat op de grond. De loerende ogen, waarin nog de wolf verscheurend kon opvlammen, waren gericht op Geerte van Arcen, die bevend het erf was opgeaarzeld, de dikke stok in de rechtervuist geklemd. Ze sloeg niet rond zich heen, de punt volgde dreigend de hondeogen... haar boerinneninstinct deed haar het juiste doen.

Een deur ging open. Een kaarslantaarn werd hoog geheven, verlichtte het vierkante gezicht van de boer. Zijn

38