Banvloek

Tenoren, baritons, bassen riepen het hem na. Krijsende, gillende sopranen en alten stelden zich te weer met één woord: ‘Hoer!!’

De poort geopend. Een machtige stenen boog als omlijsting van het vredige landschap dat zichtbaar voor haar geworden was.

‘God in de Hemel, Moeder Maria, ik dank u,’ prevelde zij steeds opnieuw.

Toen stond zij buiten de stad. Achter haar de ophaalbrug, voor haar de smalle stoffige weg, boomgroepjes in de weiden, hofsteden, vee, vogels in de lucht, wolken in de strakblauwe hemel. Zij zakte op haar knieën, het hoofd gebogen, de handen gevouwen. Zij bad met korte stootwoorden:

‘Dank, dank, dank. .. Jezus Christus, dank!’

De hellebaardiers keerden, keken over deze nietige mens naar de boogschutters achter haar. En in deze ruwe vechters steeg één verlangen op: deze vrouw op te beuren, haar tegen hun borst te vlijen, met de linkerhand door heur haren te woelen en, met in de rechter het korte zwaard, een belager neer te houwen. Korte scherpe bevelen. Zij marcheerden terug. Op de landweg liep, bevuild, eenzaam en in de grote natuur verloren, Geerte van Arcen.

De hertog had gevonnist door de mond van zijn baljuw. De man die Christus had gezien, streek verstolen over zijn behuilde ogen.

Het karrespoor gegrift in de stoffige smalle weg, soms niet meer zichtbaar, plotseling dieper in de grond geslepen zodat nog plasjes vuil water restten. Stenen, verloren van karrevrachten sloop, gestolen van verlaten

37