Banvloek

len. De capuchon omliistte haar vreemd fascinerend gezichtje, waarin de ogen nu hard en grijsgroen deze mannen een voor een monsterden. Lang, koel. De warme mond nu verbeten tot bijna een streep, soms raadselachtig glimlachend wanneer haar blik een der mannen ontmoette, die in haar hals zijn hartstocht had uitgehijgd! Vragen klonken hard door de rechtszaal, werden versterkt door de hoogte en de stenen muren. De antwoorden waren honend, soms beschuldigend. Dikwijls baste de stem van de schout, die opkwam voor onpartijdige rechtsbedeling en het gezag van de hertog.

De president-schepen werd feller, de schepenen knikten instemmend.

Nog vastberadener werd de schout; hij aanbad die Geerte in haar boetekleed en hij zou desnoods met zijn leven verhinderen dat haar jonge vlees zou worden vermorzeld op het rad, dat haar hoofd zou rollen over het schavot of dat haar lichaam op de brandstapel zou stinken naar verkoold vlees.

‘Heks, lieg niet langer. Beken en bevrijd je zelf.’

Geerte van Arcen deed een stap naar voren, de binnen-meester greep haar bij de schouder, de schout gebood onwrikbaar:

‘In naam van de hertog - laat haar los.’

Links en rechts wendde zij langzaam het hoofd, toen met een ruk recht vooruit, de ogen vol haat gericht op de president-schepen. Zij riep:

‘Schepen!’

Hij keek, zijn kin trilde, zijn oorschelpen werden rood.

‘Schepen! Ik ontken. Alles wat je bijeengelogen hebt en uit je vuile bek stroomt. Maar ik beken dit! Schrijf dat op in het confessieboek, jij schrijver!!’

3*