Banvloek

betaling voor een dolle nacht? Man en paard, schout!’

Haar ogen vonkten nu. Zij draaide zich om, volgde met haar blikken al zijn bewegingen, zorgde steeds dat hij niet meer achter haar rug kwam.

‘Ik weet wel dat jij niet alleen schuld hebt,’ zei de schout, ‘ik weet heel goed dat ze je niet met rust laten.’

‘Help me dan!’ riep ze.

Hij ging pal voor haar staan, lachte zijn verdoemde venijnige lachje.

‘Alléén helpen?’ vroeg hij spottend.

Even sloot zij de ogen, toen beet ze hem toe:

‘U dus ook?’

‘Mijn duistere lusten zeggen ja, mijn verstand ... nee,’ antwoordde hij en sloot zijn koude zeeroversogen omdat hij haar de nu warme gloed niet wilde tonen.

‘Wat zegt uw verstand nog meer, schout?’ drong zij aan en deed een stap in zijn richting.

‘Dat je zo gauw mogelijk de stad moet verlaten, omdat ik je anders ook tot mijn liefje maak. En dat wil ik niet omdat je me dulden zou met gesloten ogen, omdat je me haten zou en van me walgen. Dit oude lelijke lichaam wil ik niet laten beledigen.’

‘Ik wil je lief zijn, als ik daardoor rust zou kunnen vinden,’ zei ze dof.

‘Nooit zal je rust vinden, zelfs niet bij een jonge knappe kerel, zelfs niet bij Claes Wittert. Want je bent voor man-nenlust geboren,’ antwoordde hij medelijdend.

Ze sloeg de handen voor de ogen en huilde.

Hij trad op haar toe, met haar hoofd tussen zijn handen woelde hij in heur haren, kuste haar op het voorhoofd.

‘Wil je me? Ik ben bereid,’ zei ze gewillig en keek hem vragend en onderzoekend aan.

30