Banvloek

‘Schout!’

‘Burgemeester?’

‘Wij zien ons genoodzaakt de landsheer te verzoeken een nieuwe schout te benoemen.’

‘In afwachting van zijn aanstelling ben ik zo vrij nu te gaan eten.’

De schout stond weer op.

. . . Die vervloekte schoenen. Onmiddellijk na mijn slaapje moet de substituut de waardeins van de schoenmakers op het lijf vallen ... die bedriegers, dat zijn geen schoenen, dat zijn duimschroeven, teenschroeven ... De schout begon weer te grinniken. Teenschroeven ... een kostelijke gedachte ... teenschroeven!

‘Het ontbreekt u aan ieder respect voor de overheid van deze stad. U lacht ons uit!’ schreeuwde de eerste burgemeester.

.. . Het gaat ze niet aan waarom ik lach... en die meid krijgen ze niet. . . vanavond stuur ik Lieven de Scutter naar de hertog ... ik zal ze vóór zijn, die bloedhonden ...

‘Het ontbreekt burgemeesters aan ieder respect voor een mensenleven,’ hoonde de schout.

‘Let op uw woorden, schout! Binnen deze muren zijn wij heer en meester,’ riep de dweper.

‘U bent dat.. . zolang uw vrouwen onkundig blijven van sommige zaken.’

De ogen van de schout waren weer kabeljauwen. Koud, licht. Maar om zijn mond speelde het raadselachtige glimlachje.

... Verdomd, ik heb geen honger meer. Eerst die waardeins, dan de brief aan de hertog en daarna een nieuw verhoor van die meid.

*7