Banvloek

En ik hoop op veel namen, klinkende namen. De smeerlappen! Een vrouw liefkozen in het donker, zich bij haar beklagen over de onwil of de onmacht van de eigen huisvrouw en daarna dat geduldige wezen gerechtelijk vermoorden. Dat mooie mensenkind verbranden of verdrinken of vierendelen als dank voor heimelijk genoten zoete avonden en liefkozingen. Misschien als bijzondere gunst alleen maar geselen en de stad uitjagen. Die dikke volgevreten koeien achter dat welgevormde wezen, krijsend, scheldend, met vuil en stenen werpend naar een mens dat raadselachtig lijkt en misschien alleen maar eenzaam en ongelukkig is. Nooit!

De dweepzieke rees op. Zijn ogen gloeiden.

‘De stad zal rein blijven. Hoeren moeten worden verbrand, uitgeroeid. Onze kinderen ...’

Opeens begon de schout te grinniken. Kinderlijk, uitbundig. Hij deed een paar passen links en rechts, met gebogen hoofd. Toen hij het ophief en vrolijk van de een naar de ander keek, tintelden zijn ogen, die niet meer koud en visachtig waren.

‘Die kinderen, burgemeester, vooral die kinderen! Weet u hoeveel lijkjes van borelingen mijn dienaren buiten de muren vinden? Binnen onze jurisdictie! En wat de baljuw mij laat weten over die vondsten juist buiten onze banpalen? En hoeveel zouden er nog liggen op de bodem van de grachten en de haven en vooral onder de vloeren van de onderkelders? Onze kinderen! Veel van onze dochters gaan enige maanden na carnaval naar familie in den vreemde of liever nog naar een pachters vrouw. Ja, ja, burgemeesters, onze grote kooplieden mogen zich gelukkig prijzen met het bezit van boerderijen. Onze kinderen! Onze kuise vrome kinderen!’

26