Banvloek

dikwijls de dokter. Je vertroetelt drie glanzende poezen. En ik hoorde dat je mild bent voor de armen en de zwervers.’

‘Ja ... schout,’ zei ze verrast en opgetogen, ‘waarom zegt u dat allemaal?’

Hi j wuifde met de linkerhand, gemoedelijk.

‘Is van geen belang. Je blijft bij je aanklacht?’

‘Ja.’

‘Alvorens hierover met de president-schepen te spreken of de Vierschaar te spannen, wil ik Geerte van Arcen ondervragen. Stuur haar bij me. Hier. Niet in het raadhuis.’

‘Vandaag?’

‘Morgen, in de namiddag.’

Toen wuifde hij weer. Nu opvallend, korzelig, gebiedend.

Zij ging, het hoofd gebogen. Onzeker. Met kloppend hart.

Burgemeesteren ontboden de schout. Opzettelijk kwam hij een uur te laat in het raadhuis.

Hij had zich bijzonder zorgvuldig gekleed voor deze ontmoeting, hoewel hij het liefst rondliep in zijn oudste tabberd en met een oude petkap op, welke hem na jaren gebruik zo prettig paste. Zijn nieuwe puntschoenen deden hem pijn en veni jnig dacht hij eraan de onderschout opdracht te geven die laarzenmaker eens kleinzielig te controleren op het nakomen van de gildekeuren. Maar even later betwijfelde hij zijn recht om in de bevoegdheden van de waardeins te treden. Dan de waardeins controleren, die doen dan op hun beurt het vuile werk. Laat ze maar eens goed schrikken, dat is vermagering van hun