Banvloek

haar ... haar. Zij hield het hoofd gebogen, de handen gevouwen, haar lippen prevelden. Zij, het evenbeeld van een geknielde madonna, telde haar geld en hetgeen zij nog wenste te bezitten. Zij fluisterde de namen van de mannen die zij veroveren wilde en van de gezinnen die gedoemd waren. De duivel ging bij haar in en uit, ondanks de heiligen in hun nissen, ondanks de kaarsen, ondanks de ontzagwekkende bescherming van de kathedraal.

De maerte rees op, gelouterd door het gebed, vast overtuigd dat Joost Kluwer haar weer zou nemen, omdat zij een huishouding wist te leiden en op haar wijze een man afhankelijk kon maken. Met vaste tred en opgeheven hoofd liep zij naar de uitgang. Doopte haar vingers in het gewijde water. Bekruiste zich. En buiten op het bordes, los van de weekmakende sfeer in de kathedraal, voelde zij een grenzeloze haat en hardheid over zich komen.

Ze zag de huizen om het plein, al de huizen van de groten, onoverwinnelijk gebleken voor haar, de grijze maerte. Waarom? Kende zij haar vak niet tot in het kleinste? Waarom was er telkens iets opgedoemd als een zwarte kogge aan de horizon? Verder dan het kleine nest bij Joost Kluwer, de stadstimmerman, had zij het niet gebracht. Dat kleine huis in die achterstraat. ‘Maar het is een nest voor de oude dag en ik zal het verdedigen tegen die geboren hoer achter me ... ik hoor haar stilte ... ik voel haar geveinsde volgzaamheid ... ik zie haar klare lokkende ogen die de trillende, tastende hand van Joost Kluwer volgen, ik zie de hare graaien naar het goudstuk in Joost z’n buidel... hoer, hij is van mij, hij blijft van mij voor m’n levensavond. Vóór poortsluiting zal het je berouwen...’

Zwart de overkleden, wit de gesteven hoofddoeken,

17