Vorst van de ballingschap

Begin februari 1831 deed Manuel Belmonte zijn huwelijksaanzoek in Amsterdam en kort daarop kwamen Mirjams vader en oudste broer naar Rotterdam om te praten met Ignaz Belmonte en zijn vrouw Jolanthe.

Zij logeerden in het 'Hotel de Arend’ aan de Hoogstraat, want de oude heer wilde niet bij zijn schoonzoon Lezer wonen; hun verhouding was zeer koel en vormelijk gebleven.

Hij was reeds oud, Tobias van Cleeff, zeventig jaar. En hij liep moeilijk. Maar hij was een patriarchale verschijning met zijn witte, verzorgde baard en snorren, zijn borstelige wenkbrauwen en zijn donkere, borende ogen. Zijn zoon Jochanan was een veertigjarige modieus geklede man, knap en vrolijk. En evenals zijn vader van middelgrote, stoere gestalte.

De Van Cleeffs waren rijk. Zij handelden in vee en paarden; hun verbindingen liepen tot ver in Polen, Hongarije en Rusland. Reeds vijfentwintig jaar was Tobias van Cleeff weduwnaar, zijn vrouw was gestorven na de geboorte van Mirjam, zijn jongste dochter en liefste kind. Het was voor hem steeds een raadsel gebleven, waarom zijn dochter Josina toen niet direct was teruggekeerd naar Amsterdam om de huishouding te beheren, doch in Rotterdam was gebleven om huishoudster te blijven bij een knappe, jonge kerel, wiens enige genoegen was om zich overal mee te bemoeien en als een cynicus door het leven te gaan; en daarbij met behoorlijk wat geld te blijven wonen tussen arme, onrustige en ruziemakende mensen. Niets had geholpen, geen smeekbeden en geen dreigementen, Josina bleef in het huis van Abraham Lezer, tegen een klein loon en de ondersteuning weigerend van het ouderlijk huis.

De vermoeiende reis had de oude heer ook ondernomen om zeer grondig te informeren naar de grondslagen, waarop het huwelijk van zijn kind zou moeten rusten, te onderhandelen over de bruidsschat en dan zijn formele toestemming te geven ten huize van de bruidegom.

Jolanthe Belmonte was razend van woede geweest, toen Manuel zijn trouwplannen had bekendgemaakt. Zij had hem

94