Vorst van de ballingschap

Zij staat op, trekt met haar slanke armen zijn baardig gezicht wat naar zich toe en kust hem zacht en nauwelijks op de mond. Dan verlaat zij vlug de kamer, wiegend en ruisend in haar crinoline van schotsgeruite zijde.

En hij stond even verbaasd te staren naar de deur en prevelde zacht: „Vort, paarden . . . naar de volgende mijlpaal . . . naar dat vreselijke verre!”

Zijn vingertoppen beroerden een seconde zijn lippen, waarop zij hem had gekust.

Nog laat op de avond kwam Abraham bij Sheintje Rosen-feld. Zij zat in haar keuken bij het ijzeren kolenfornuis, waarop een grote waterketel stond te stomen. Op de tafel brandden twee kaarsen in kostbare zilveren kandelaars en daartussen lag een dik boek, waarin Sheintje las.

„Je laat me schrikke, Brammie. Zo laat! D’r is toch god-bewaar niks met Sien?”

„Nee, Sheintje, er is goddank geen afleiding voor je op komst. Althans niet in die richting.”

„Wil je koffie of thee? Of zal ik soep voor je warmen? Al ben je een bonk venijn, je zal nie kenne roddele dat je bij mijn op ’n drogie heb gezete.”

„Sheintje, waar is Levie, je zoon?”

Geschrokken kijkt zij hem aan en zegt kleintjes: „Hij slaapt.”

„Dat wicht, hoe liefelijk zijn z’n oogjes geloken! Roep hem en zeg dat hij voor me verschijnt in z’n roodbaai!”

Zij schuifelt door de donkere gang, de trap op naar de zolder. Abraham hoort gestommel, dan ruziestemmen. En even later staat Levie voor hem, in zijn roodbaaien onderbroek en gestreepte borstrok, met zijn door slaap gezwollen gezicht, waarin de felle kleine ogen onrustig heen en weer gaan en loeren langs de smalle, kromme neus.

„Wat is er met Levie, Brammie?” vraagt Sheintje nu gemaakt rustig en beheerst.

„Wat is er niét met hem. Ga zitten Sheintje, en luister. Ik veet, dat het pijnlijk is voor een moeder, maar eenmaal moet

91