Vorst van de ballingschap

bij zijn moedertje is gebleven En hij kende veel vrouwen, te veel vrouwen. En hij kent ze zo, dat er niets voor hem is verborgen gebleven.”

„Ik weet, ik weet het, Brammie. Zo een man komt nooit maagdelijk in het huwelijksbed. Maar ik hou van hem, Brammie, omdat hij een man is en ik een vrouw ben.”

„Mijn verstand overspoelt mijn gevoel, Mirjam, dat brengt mijn leeftijd mee. Daarom wil ik je nu zeggen, wat mijn verstand vraagt. Zal de strijd niet ontzettend zijn tussen ons, de ashkenaziem, in hun ogen de nebbisjmensen uit Polen en Rusland en hen, de sefardiem met hun geld en hun hoogmoed?”

„Brammie, onder ons ashkenaziem zijn toch ook schatrijke en oude families? Je weet toch wat ik te erven heb? Tonnen gouds, zaken, huizen, juwelen?”

„Ik weet het, Mirjam lief, ik weet. Maar zij hebben hun adel. Zij waren stamvaders van koninginnen en prinsessen, zij voelen zich geweldig door hun Spaanse en Portugese adel. Voor ons betekent het niets, zij vergeten het nimmer dat er eerste-ministers en kardinalen uit hun vrouwen zijn geboren. De Portugees uit de goot is in hun ogen nog te goed voor een dochter van Rothschild.”

Zij kijkt zo hulpeloos in de vlammen, dat hij moet opstaan en naar haar toegaan. Met zijn zware hand duwt hij zacht tegen haar trillende kinnetje, zodat haar betraande ogen naar hem moeten opzien.

„Ik zal je helpen, Mirjam. Om jezelf, omdat je niet de vrouw bent, die je soms scheen te zijn. Om Josina, van wie ik houd, om mezelf, door een duivelse vechtlust om de macht en om het spel.”

„Brammie, svie ben je eigenlijk?”

„Ik ben, die ik wil zijn, zolang het Opperwezen dat spel gedoogt. Ga nu naar bed, Mirjam, want ik ga nog even uit, de eerste stap als lijfwacht van Manuel Belmonte. Een nieuwe ervaring in een veelbewogen leven.”

90