Vorst van de ballingschap

Daar kijkt de oudere man eens om en wil teruggaan, misschien vele mijlpalen terug, omdat hij zich verbeeldde iets fleurigs te zien wenken. Iets fleurig-vrouwelijks. Maar de paarden trekken onmeedogend aan, de wagen rolt voort. Nog even rekt de oude baas de hals, terwijl hij omkijkt, maar dan klakt hij met de tong en strakt de gevierde teugels. En hij rijdt naar dat verre ... dat vreselijke, onbekende verre!”

„Brammie, mijn hemel.. . jij?”

„Ik. Een dualistisch wezen, zoals een ieder. Hard en zacht, ruw en poëtisch. Vertel me nu van Manuel Belmonte.”

„Dus je weet het, Brammie?”

„Ik weet niets, maar je hele wezen is vervuld van Manuel Belmonte.”

„Brammie, daarover wilde ik nog niet spreken. Niet eerder dan Manuel Belmonte mij zal hebben gevraagd. Maar vanmiddag heeft hij voor de winkel ruzie gehad met een dronken kerel van het Rode Zand. Manuel sloeg hem neer met twee stoten, lachend, opgewekt, alsof hij een glas sherry dronk. Ik ben bang, Brammie, o. . . God, wat ben ik bang om Manuel.”

Abraham is opgesprongen om direct weer te gaan zitten. Kaarsrecht in z’n stoel, de armleuningen vast omklemmend om zijn drift te beheersen; de grijze ogen zijn hard.

„Wie, Mirjam?”

„Ik hoorde de dienders onder het raam praten over een Jan Moker.”

„Jan Hey ... de koning van het Rode Zand. Vertel me nu, waarom ik mij zorgen moet maken voor jouw angst om Manuel Belmonte.”

„Ik hou van hem, Brammie, wat hou ik van hem,” fluistert zij.

Haar handen liggen werkeloos in haar schoot en nu is zij het, die in het vuur staart en geluidloos de lippen beweegt, alsof zij bidt.

„Mirjammetje, Belmonte is een man van de wereld, die niet

89