Vorst van de ballingschap

tussen de keukenkast en de tafel staat. Met haar dikke hand wuift zij iets denkbeeldigs naar zich toe en smakt hard en nadrukkelijk. Rachel Houtkruier kijkt haar boos aan.

„Kan men niet vragen, Sheintje? Ben ik Izebel? Moet men zo’n vertoning maken voor een kom soep?”

„Ik vraag niet, dat weet je. En mag men menoege hebbe, allénig al van de geur? Ik zal ’n kop soep van je neme, diar!” Dan blaast zij heftig tegen de gloeiende soep, die Rachel haar toeschuift, neemt te vroeg een volle lepel en spuwt het kokende vocht weer terug in de kom.

„Ken me niet zegge, pas op de hitz? Hoe ken me z’n beste vriendin de mond laten verbrande? Hoe kin men?”

„Zwijg stil, je kan weten dat ik geen kouwe soep kook. Hoor toe, David is geplaatst bij Brammie Koperentuit.”

„Ai mij. Hoe kan men! Hoe kan men zo’n kind in de leer doen bij zo’n verschwarzter nar. Stapelmesjogge is-tie.”

„David zal groot worde, dat voel ik. Natuurlijk zal ie niet bij Brammie blijve, maar voor een begin? Wat is d’r tegen?” „Je mot het zelf wete, zo’n kind in de vodde. Bij mij hoef ie em niet meer te sture. Ik heb vlooie genog in dat ouwe huis.” „Drink je soep en verstoor me niet. En dan, ik kan het geld goed gebruiken.”

„Dat geld, dat geld? De rijkdommen van Brammie! Hoor toe, misschien ja geeft ie vijf stuivers in de week.”

„Sheintje, zou je nou graag weten hoeveel?”

„Hoeveel? Zeg liever hoe weinig.”

„Nou, dan niet. Moet je nog soep?”

„Ja, ik mot daar nog soep! Ja, ik zal daar nog soep ete bij een mens als jij. Snauwt en grauwt tegen me. Tegen mijn, die et goed meent met dat schaap David!”

Zij slaat de handen voor het dikke gezicht en huilt opeens onbedaarlijk.

„Sheintje, Sheintje, wat maak je weer een komedie. En al grien je nou tot Grote Verzoendag, dan nog zal je niet wete, hoeveel stuiver David verdient.”

7