Vorst van de ballingschap

jodin ... bij de noodhulp van Brammie. Bij de noodhulp . . . voor de dag ... en de nacht.”

„Wat zeg je, dronkelap?”

„Jij mot hieroo opmietere ... je blijft met je pote van onze meide af, de jodinne benne ook ónze meide . . . alles wat hier woont benne onze meide... je... je... scharrelt al veels te lang hieroo in de buurt... je mot oplazere ... rijk tuig ... stinkend rijk tuig,” lalt Jan Hey verder.

De Buurt dringt op. Bang van Jan Hey, beangst voor Ma-nuel Belmonte; vooral de vrouwen zijn bezorgd om de knappe jonge man.

„Lazer je haast op!” gilt Jan Hey en rukt met beide handen aan de sluiting van zijn overhemd, zodat de knopen links en rechts wegspringen en zijn harige borst uitdagend tussen het linnen kiert.

In een oogwenk is het gebeurd. Met twee geoefende vuistslagen naar Engelse bokserstrant, slaat Manuel Belmonte de bootwerker tegen de grond. Jan Hey blijft versuft liggen, dan kijkt hij angstig naar boven. Naar het nu harde, donkere Spaanse gezicht met de vlammende ogen.

De Buurt, inmiddels aangevuld met volk van het Rode Zand, dat is toegesneld op het bericht van de rel, die als per tom-tom bekend is geworden, joelt en lacht. Zoals het volk altijd doet bij een gevallen grootheid. Opgelucht, voor een moment bevrijd van vrees. Meiden dringen naar voren, agressief naar Manuel Belmonte omdat hun kerel is verslagen en zij nu instinctief zijn wraak tegen hen voorvoelen. Maar daar zijn ook reeds de dienders, die korte metten maken en met hun hardhouten stokken erop los slaan, links en rechts, voigens het grondprincipe van mijnheer de commissaris om, waar mogelijk, onmiddellijk een vonkje uit te trappen. Zij zetten Jan Hey overeind om hem mee te nemen naar het bureau en vinden het toch wel wat vreemd, dat alles zo vlug is afgelopen. En daarom dachten zij niet aan Manuel Belmonte, die vlug en elegant in de winkel van Abraham Lezer was verdwenen.

86