Vorst van de ballingschap

Er is ook een oploop voor Abraham Lezers huis. Daar staat Jan Hey, bijgenaamd Jan Moker, de krachtpatser van het Rode Zand. Zijn beroep was bootwerker, maar niemand kon zich herinneren hem te hebben zien werken. Hij was veel in de kroegen van de Zandstraat en de Dijk; en altijd lichtelijk beneveld. Daarom was hij overmoedig en vechtlustig; de enkele keren, dat hij geheel nuchter was ontvluchtte hij het Rode Zand en de Dijk, zwierf langs de Maas, ging met een bootje de rivier op, droomde dan van fantastische heldendaden op zinkende schepen, van onwezenlijk schone vrouwen, die hij van een wisse verdrinkingsdood redde. Maar als zijn lichaam door en door koud was geworden door het zwalken op het water, dan kwam hij steevast weer terug om een borrel te pakken op de Dijk en geraakte weer in de mallemolen van het rosse leven. Hij was oersterk, beheerst zich wel zoveel mogelijk, want zijn klap was dodelijk en dat wist hij. Iedereen wist ook waarvan hij leefde, niemand dorst hem dit in het gezicht te verwijten, maar als hij uit de buurt was, schold men hem voor pooier, en dief en heler. Toch mocht men hem met zijn bonkige ruwheid, vooral als hij in een jongensachtige bui op het trottoir ging zitten en ravotte met de kinderen; daarna ging hij altijd met de hele troep naar de snoeptafel van tante Kaat en trakteerde op zuurstokken, veterdrop en toverballen. De kinderen lieten hem overvloedig proeven van zijn geschenken, daarom moest Jan Hey later een stevige borrel hebben om z’n mond te spoelen en dan was hij werkelijk knap dronken.

En nu staat hij uitdagend voor de deur van Abraham Lezer en verspert de weg aan Manuel Belmonte. En achter Manuel staat de Buurt, als een kijklustig publiek op de eerste rij stalles in de komedie.

„Wat mot jij hieróó!”, lalt en dreigt Jan Hey, in zijn forse nieuwjaarsdronkenschap.

„Waarde heer, daarvan ben ik u geen tekst en uitleg schuldig. Laat me door, ik moet hier zijn,” antwoordt Manuel rustig.

„Jij mot zeker bij die fijne blonde meid weze! Bij die blonde

85