Vorst van de ballingschap

heime archief beril van de Buurt en, om met jou woorden te spreken, 'van dit getto de jiddisje Fouche’.”

„Hoe jammer dat mijn register niet deugt, Elia. Ik weet niets anders van Rachel, dan dat zij hard ploetert om vooruit te komen en dat dit haar ook lukt.”

„Het is nobel van je, dat je haar beschermt. Maar we weten nou allemaal wel dat ze een temeije is. En een zoon van zo iemand wordt niet inijn schoonzoon, rijk noch arm.”

„Elia, al zou Rachel een lichtekooi zijn, dan raakt dat David niet. En je Lea trouwt met David en niet met Rachel.”

Elia’s bewegingen worden driftig en hij loopt onrustig door de winkel, op en neer over het gangpad. „Dus jij wilt die David ook niet onder handen nemen en hem zeggen dat hij nooit en te nimmer een kans zal maken om met Lea te trouwen?”

„Nee, deze heldendaad tegenover een jongen van vijftien jaar met een zachte inborst, een kind dat leeft met verlangen en hoop, zal je zelf moeten verrichten. Maar voordat je met hem spreekt, dien je jouw herinnering eens op te frissen. Weet je nog dat jezelf jong was? En géén afkeer had van te-meijes, Elia?”

Abraham Lezer heeft zijn duimen in de armsgaten van zijn vest gestoken, zijn forse lichaam gestrekt en kijkt uitdagend neer op de kleine, stoere Elia.

„Brammie, dat zijn ernstige woorden. Zeer ernstig, omdat ze mij bevestigen, wat men van jou fluistert.”

„In de Buurt schijnt het beslag op de keel te heersen, Elia, ik hoor almaar van fluisteringen. Maar ze interesseren mij niet, Elia van Zuiden, want deze Buurt fluistert van iedereen, roddelt zelfs over zichzelf. Uit zucht om zich bezig te houden, zich vrolijk of kwaad te maken, kortom zich te amuseren. Laat ze genieten van mijn bezoek aan Rachel Houtkruier, het waarom zal een geheim voor hen blijven.”

„Dus je wist het?”

„Ik weet alles, Elia, alles. Van nu én van vroeger. Ik her-

81