Vorst van de ballingschap

of Wenen. En ik zal weer trouw rondgaan in dit getto en trachten goed te doen. En voor de venus Mirjam hoop ik, dat er spoedig een bruidegom komt. Natuurlijk een Adonis om het ruwe beeld van Mars te verjagen.”

„Ik had liever een scherper antwoord gehad, Brammie, zo herken ik je niet.”

,Je bent m’n schoonzuster, Mirjam, m’n jónge schoonzuster. Ik wil je geen hard woord geven.”

Zij draait haar hoofdje, zodat hij haar profiel ziet en weer de ogen moet sluiten. En zo blijven zij even staan, want een rijtuig houdt stil voor de winkel en na enkele ogenblikken opent iemand met een zwaai de brede deur. Het is Manuel Belmonte.

Met lange, beheerste stappen komt hij naderbij. Ter begroeting licht hij even zijn grijze, harige cilinderhoed. Nieuwsgierig kijkt hij naar hen beiden, wacht nog met spreken. Maar dan glimlacht hij innemend en zegt: „Wel, wel, mijnheer Lezer, uw winkel verbergt dus niet alleen prachtig antiek, maar ook kostbare moderne juwelen.”

„F.en ogenblik, mijnheer, ik kan in deze duisternis niet zien, welke juwelen u bedoelt. Wij waren juist bezig om de lichten te ontsteken. Een ogenblik!”

Hij gaat met de kaars rond en een lange houtspaan, die hij zonodig weer in de kaars aansteekt. Als alle lampen branden zegt hij: „Wijs mij nu de juwelen, die u wilt bekijken, mijnheer Belmonte.”

Manuel lacht, prettig, mannelijk. Zijn blanke tanden contrasteren scherp met het donkere, gepunte, koene kneveltje en z’n gelige huidskleur.

Mirjam kijkt hem frank en vrij aan en is bekoord door zijn innemend gezicht dat lang en smal is, met donkere ogen onder scherpgetekende wenkbrauwen, met een smalle, rechte neus. Zijn haarkleur kan zij niet goed onderscheiden, want hij houdt nog steeds de hoed op; maar zij ziet wel het grijs aan de slapen en de donkere chevrons langs de wangen tot even onder de oorschelpen. Hij is lang en slank, zodat de middelgrote Mirjam

78