Vorst van de ballingschap

gesproken. Weet je nog wel, vroeger? Altijd sprak Hij met me door jou heen, David en altijd op het goede moment. Ai, mij.”

David veegt tersluiks zijn ogen af. Abraham staat op, draait hem de rug toe, neemt een zilveren kandelaar in de hand en houdt die zinnend voor de ogen.

„Ga terug naar Vieyra, David. Kom morgen hier en ik zal een nieuwe patroon voor je hebben. En je zult niet getuigen voor of tegen je moeder. Zij zal dit zelf doen. Ga nu en laat Lea niet los. Want ook Elia van Zuiden zal buigen voor zijn geweten ... en voor mij.”

Angstig keek David Houtkruier naar de rug van Abraham Lezer. Hij zag de oersterke man met de brede schouders en de zware nek. En zijn vrees was groot.

Die middag ging Abraham naar Rachel Houtkruier. Verbaasd keek zij naar de verzorgde Brammie, die als een volmaakt aristocraat in haar woonkamer stond. Zij volgt met vlugge ogen de lijnen van zijn gezicht, de verzorgde baard, de modieuze kleding. En hij ziet het.

„Rachel, zoek je de lompenkoopman?”

„Nee, Brammie, ik weet dat je nu anders gekleed moet zijn dan toen. Die rijke verzamelaars zijn geen lompenleurders.”

„Ja, Rachel, iedere branche heeft zijn eigen kostuum en zijn eigen mombakkes. Ook jouw vak.”

„Zo is het, Brammie. Ik kan de dames ook niet ontvangen in een oude japon en een schort voorgebonden.”

„En de heren, Rachel, die zijn niet zo kieskeurig. Zij kijken door een oude of moderne japon heen en zien helemaal geen schort. De heren zien de naakte Rachel!”

„Brammie . ..!”

„Ja, Rachel, het uur van verantwoording is gekomen.”

Zij herkrijgt met een schok haar beheersing en haar zelfbewustheid, die zij altijd even verliest in zijn nabijheid.

65