Vorst van de ballingschap

„Brammie,” zegt Elia, „ik begrijp volkomen mijn opdracht in deze bruidsdagen. Als beschermer van Josina sta ik je niet toe om in de koele avond te gaan wandelen. Een verkoude gosen en kalle, wat een vertoning voor de opperrabbijn. In mijn kantoor kunnen jullie rustig gaan zitten babbelen, de haard brandt er nog. Wij wachten hier totdat jullie zijn uit-gesjmoest.”

En in het kantoor van Elia blijven zij staan.

„Wat wil je me nog zeggen, Brammie?”

„Ik wil je iets vragen. Waar was je, toen je m’n huis verlaten had?”

„Bij mijn familie in Amsterdam. Daar kreeg ik het bericht van Rachel Houtkruier.”

„Van Rachel Houtkruier? Hoe wist zij, dat jij in Amsterdam was en wat had zij je te berichten, Josina?”

„Brammie, laten we aannemen, dat Rachel door iets geheimzinnigs werd bewogen om mij te laten weten, dat jij zo ernstig ziek was. Laten wij nog liever aannemen, dat Haqodaush boroech hoe, met wie jij altijd zulke gesprekken voerde, door David Houtkruier heen, mij heeft gewaarschuwd. Ja, laten wij dat doen, Rachel is wellicht evenzo medium als die kleine David.”

„Josina, wat een hooglerares ben je geworden,” zegt hij wat bedrukt.

„Niet alléén een lerares, maar ook een intens nieuwsgierige bruid. Waar was mijn bruidegom na mijn vertrek? En waarom heeft hij de lompenhandel verkocht en is gaan handelen in antiek?”

„Het antwoord zal te lang zijn voor deze nacht en zou daardoor de goepoh kunnen verstoren, Josina van Cleeff. Wat verkies je, antwoord of de bruiloft?”

Zijn ogen flikkeren vreemd, zoals zij het nog nimmer heeft gezien. En er zwellen aderen bij de slapen. Zij weerstaat zijn blik met ferme, vaste, eerlijke ogen en zegt: „Ik verkies de goepoh, Abraham Lezer.”

57