Vorst van de ballingschap

hij eerbied heeft en dat zijn koning Willem, de burgemeester en de opperrabbijn. En dan volgt Elia van Zuiden, de grote en rijke kippenkoopman en zuivelhandelaar.

„Sholaum, Abraham, kom binnen en beschouw dit huis als het jouwe,” zegt hij vormelijk.

„Sholaum, Elia, Sholaum, Bathseba, en nu ik dit huis als het mijne moet beschouwen, deel ik je maar direct mee, dat het volgende week in de veiling gaat.”

„Nou ja,” lacht Elia, „nou ja, we begrijpen elkaar toch wel.” „Dat doen we, Elia, dat doen we heel zeker.”

Zij gaan naar de huiskamer, aan het einde van een lange, brede, marmeren gang. En het duurt niet lang of Bathseba, haar dochters en de booien hebben zo’n uitstalling van lekkers op de tafel gemaakt, dat Abraham moet opmerken: „Willen jullie onze bruiloft verstoren, Elia? Moeten wij vanavond nog naar het ziekenhuis? Josina, er ligt een nieuwe taak op je te wachten. Geen hersenschudding, maar een bedorven maag zul je bij me moeten genezen.”

„Ik ben gespecialiseerd, Brammie. Op hersens. Op die van jou en van mezelf. Voor magen deug ik beslist niet.” „Die hersens toch, merkwaardige dingen,” zegt Abraham nadenkend.

Zij kijken elkander aan, glimlachen flauwtjes en geheimzinnig, knikken haast onmerkbaar.

De avond verloopt met grote vrolijkheid, want er komen veel jonge mensen in het huis van Elia van Zuiden; zijn dochters zijn uitzonderlijk knap. En als het tien uur is geworden, vraagt Abraham: „Elia, ik wilde nog een woordje spreken met Josina. Wil je haar toestaan met mij een wandeling te maken?” „Geinponem,” antwoordt Bathseba voor haar man. „Hij vraagt! Brammie vraagt! De schuchtere jongeling wil wandelen met het onmondige meisje! Brammie, ik herken je niet.” „Dat is een compliment voor mijn vermomming, Bathseba, de echte Abraham Lezer is nu incognito. En misschien ben ik toch méér schuchtere jongeling dan je denkt.”

56