Vorst van de ballingschap

de dictatuur over mijn huis hervatten en allereerst jou in exil sturen. En daarna misschien zes huishoudsters nemen, die te za-men jou niet evenaren.”

Zij keek hem heel vreemd aan, haar kinnetje begon licht te trillen. „Eindelijk, zie je me dan eindelijk?”

„In koorts, Josina.”

„Waarom verweer je jezelf, Brammie?”

„Val je me dan aan?”

„Nee, Brammie, ik behoef een vesting niet aan te vallen, waarvan de poorten niet gegrendeld zijn, volgens afspraak en list. In zo’n burcht trek ik rustig en zegevierend binnen.”

„Sien . . .!”

„Ja, Brammie, ik ben het produkt van je geest. Een twintigjarig brouwsel.”

Hij kreunde wat en zei: „Als ik niet zo vuil was, zou ik je op het voorhoofd zoenen.”

„Je zult worden gewassen, Abraham Lezer. Het is soms een schande, dat de preutsheid van de vrouwen in dit getto zo groot is.”

„Mijn God, ben ik dan zo machteloos geworden? Zet je dan je voet in m’n nek?”

„Ja, en ik zal bezit van je nemen, voordat je weer sterk bent en van je machteloosheid niet meer wilt genieten. Ik zal je zo nemen, dat je je niet meer boven mij kunt verheffen, ondanks de kracht die weer in je zal terugkeren.”

Toen liet zij hem alleen en hij was niet bij machte op te staan, zo zwak was zijn lichaam. En zij kwam terug met aarden kommen en ketels warm water. En zij sloot de deur af; het slot klikte maar heel zachtjes.

Hij keek naar haar gezicht, toen zij bij het bed stond en op hem neerzag. Overwinnend en zakelijk. Toen zij de dekens opsloeg, draaide hij het gezicht naar de muur en verborg het in de handen.

Toen waste zij zijn forse, machteloze lichaam.

53