Vorst van de ballingschap

„En,” vraagt Sheintje.

„Ze hangen al.”

„Met jou is niet te sjmoezen. Oser. Allemaal mesjoggaas komt eruit. Maar toen je daar in je zaak lee . . . ah boeh . . . waar was toen je praas en je scherpe tong?”

„In mijn mond, Sheintje. Wil je dan met alle geweld alles weten? Luister dan, Sheintje. Als ik zeg wat ik weet, slaap je geen nacht meer rustig. Ik wil je geen leed doen, daarom zwijgt nou mijn scherpe tong.”

„Brammie, wat bedoel je?”.

„Sheintje, breek mijn mond niet open. Een van de twee was een joodse jongen.”

„Brammie!”

„Ja, Sheintje, dikt bedoel ik. Ga nu naar huis, allebei, en jij, Saartje, je wordt bedankt voor je hulp.”

Ontdaan gingen de vrouwen weg, zij waren zeer onrustig over de woorden van Abraham Lezer. Om verschillende redenen.

Die nacht werd Abraham Lezer ziek.

Op zijn schor geroep komen de huishoudster en het dienstmeisje toegesneld. Ontsteld staan beiden bij zijn bed, in nachtjak en slaaprok; de huishoudster vormloos massief, het meisje rozig, en slank als een den. Hij zegt: „Haal een dokter, Stientje. Maar kleed je eerst goed aan, alleen bij een man in mijn toestand kun jij een parade in nachtgoed riskeren.”

Stientje giechelt, de oude huishoudster duwt haar wat ruw de kamer uit, bijt haar toe: „Foei, schaam je. Lachen om zo iets. En dan nog wel om een man met hoge koorts.”

„Ik weet niet of mijnheer wel koorts had,” moppert Stientje, „Moet ï'k gaan om de dokter?”

„Natuurlijk, jij! Nu zeker. Maar ga alleen maar naar Sem-mie Pieper, die zorgt er wel voor en kom dan direct, hoor je, direct, weer terug.”

Dokter Prins komt vrij spoedig en met hem de Buurt. Mid-

47